Ruminasyon nadir karşılaşılan bir yeme bozukluğu olduğu için, yaygınlığı henüz tam olarak bilinmemektir. Ancak fibromiyalji ve yeme bozukluğu olan hastalarda ruminasyon prevalansının yüksek olduğu tahmin edilmektedir (1). Ruminasyon sendromunun başlangıçta yalnızca pediatrik hastalar ve bilişsel gelişimsel anormallikleri olan kişilerle sınırlı bir hastalık olduğuna inanılıyordu; ancak artık her yaş grubunda görülebileceği bilinmektedir (2).
Latinceden türetilen ruminasyon terimi, kustuğunu uzun süre tekrar tekrar çiğnemek olarak tanımlanmaktadır. İnekler, koyunlar ve keçiler gibi geviş getiren hayvanlarda normal bir süreç olan ruminasyon, insanlarda anormal bir yutma ve sindirim şekli olarak kabul edilmektedir (3,4).
Ruminasyon, bulantı, tiksinti veya öğürme olmadan, en az bir ay boyunca tekrarlanan regürjitasyon (yutulan besinin tekrar ağza gelmesi) ile karakterize fonksiyonel bir gastrointestinal bozukluktur. Mideden tekrar ağza gelen besinler yeniden çiğnenebilir, yutulabilir veya dışarı tükürülebilir. Her öğünden sonra olmasa bile çoğu öğünden 10 ila 15 dakika sonra görülen belirtiler, sadece sıvıların alınmasından sonra bile ortaya çıkabilir ve 1-2 saat sürebilir (3,5,6,7). Bazı durumlarda semptomların başlangıcı, viral bir enfeksiyon, duygusal olay veya travmatik fiziksel yaralanmaya bağlı stresten kaynaklı olabilir (2).
Ruminasyon bozukluğunda, erken tokluk, şişkinlik, dolgunluk ve abdominal rahatsızlık gibi eş zamanlı görülen dispeptik semptomlar ile sık karşılaşıldığı gibi, klinik bulguları, gastroparezi, gastroözofageal reflü ve akalazya gibi gastrointestinal bozukluklarla örtüşebilir. Hastalar, semptomları arasında kusma olduğunu belirtse de ayrıntılı bir anamnez alındığında semptomların birçok yönden gerçek kusmadan farklı olduğu kolayca anlaşılabilir (1,3,5,8).
Kusma genel olarak ruminasyon bozukluğunda önemli bir semptom değildir. Çünkü regürjitasyon ağızda tutulabilir ve hastalar sosyal koşullara bağlı olarak tükürmeyi veya yutmayı tercih edebilir, oysa kusma sürecinde bu imkânsızdır. Ayrıca öğürme olmadığından geviş getirme süreci genellikle sessizdir ve çevredeki kişiler tarafından kolayca fark edilemez (1,3,8).
Besin sürekli olarak geri çıkarıldığında, diş minesinin aşınmasıyla diş çürükleri, elektrolit dengesizliği ve kilo kaybı meydana gelebilmektedir. Bu durumunda, perkütan endoskopik gastrojejunostomi besleme yöntemi ile ihtiyaç halinde enteral beslenmeye geçilmelidir (1,5,6). Hastaların enteral veya parenteral beslenme aldığı ağır ruminasyon bozukluğu vakalarında, EMG (Elektromiyografi) biofeedback, diyafragmatik solunum, masaj ve psikoterapi içeren multidisipliner terapi etkili olmaktadır (1).
Ruminasyon Tedavisi ile Diyafragmatik Solunum İlişkisi Nasıldır?
Ruminasyon bozukluğunun ilk tedavisi, hastalara bozukluğun kapsamlı bir şekilde açıklanmasını, diyafragmatik solunumu ve davranış değişikliğinin başlatılmasını içerir. Karın nefesi olarak da bilinen diyafragmatik solunum, hastaların diyaframı kasıp karnı genişleterek nefes aldıkları bir tekniktir. Hasta burun yoluyla yavaş bir nefes alır ve inspirasyon (nefes alma) sırasında karnını öne doğru şişirir. Diyafragmatik solunumun, ruminasyona sebep olan özofagogastrik basınç bozukluklarını ortadan kaldırdığı bildirilmiştir. Ruminasyon bozukluğu olan hastalarda temel nokta, istirahatte diyafragmatik solunum tekniğini benimsemek ve ardından bu tekniği yemek sonrasında uygulamaktır (1,3).
2. Alcala-Gonzalez, L. G., Serra, X., & Barba, E. (2022). Rumination syndrome: Critical review. Gastroenterología y Hepatología (English Edition).
3. Vachhani, H., Ribeiro, B. D. S., & Schey, R. (2020). Rumination Syndrome: Recognition and Treatment. Current Treatment Options in Gastroenterology, 18(1), 60-68.
4. Chahuan, J., Rey, P., & Monrroy, H. (2021). Rumination syndrome. A Review Article. Revista de Gastroenterología de México (English Edition), 86(2), 163-171.
5. Bryant‐Waugh, R., Micali, N., Cooke, L., Lawson, E. A., Eddy, K. T., & Thomas, J. J. (2019). Development of The Pica, ARFID, And Rumination Disorder Interview, A Multi‐İnformant, Semi‐Structured Interview of Feeding Disorders Across The Lifespan: A Pilot Study For Ages 10–22. International Journal of Eating Disorders, 52(4), 378–387.
6. Murray, H. B., Juarascio, A. S., Di Lorenzo, C., Drossman, D. A., & Thomas, J. J. (2019). Diagnosis and Treatment of Rumination Syndrome: A Critical Review. The American Journal of Gastroenterology, 114(4), 1-8.
7. Treasure, J., Duarte, T. A., & Schmidt, U. (2020). Eating Disorders. Lancet, 395, 899–911.
8. Alioto, A., Di Lorenzo, C., Montgomery, M. L., & Yacob, D. (2017). High Cost and Low Yield: The Diagnostic Evaluation of Rumination Syndrome in Pediatrics. The Journal of Pediatrics, 185, 155–159.
